Εν όψη play offs ευρωλίγκας και Ελληνικού πρωταθλήματος, βρισκόμαστε στην φάση πλήρους εξέλιξης με τεράστιο ενδιαφέρον στα play offs του ΝΒΑ.
Και φυσικά με τον Λεμπρόν να κάνει τη χρονιά της ζωής του, με απίθανες επιδόσεις σε όλα τα επίπεδα, μη έχοντας αντιμετωπίσει βέβαια στα play offs ακόμα, κανένα από τους μεγάλους (Warriors,Rockets).
Ομως ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα, οι επιδόσεις του King James γράφουν ιστορία.
Ομως εντάξει, είσαι ο Λεμπρόν, ο καλύτερος σύγχρονος μπασκετμπολίστας αλλά προς θεού μην κάνουμε συγκρίσεις με τον Τζόρνταν. Είναι ιεροσυλία.
Δεν χρειάζεται ανάλυση για τίτλους, διακρίσεις και πόσα καινούργια πράγματα έφερε στο μπάσκετ ο Μάικλ Τζόρνταν αλλά κλείνοντας την καριέρα του, ο «Air» είχε έξι πρωταθλήματα σε έξι τελικούς από το 1991 ως το 1998. Έπαιξε 15 σεζόν, κατέκτησε συνολικά δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, ένα πρωτάθλημα κολεγιακού και μάζεψε όλες τις πιθανές κι... απίθανες ατομικές διακρίσεις.
Ηταν αυτός με την μεγαλύτερη επιροή στο άθλημα από οποιοδηποτε άλλο.
Αυτό που κυρίως τον ξεχώρισε απ´όλους και για πάντα είναι αυτό το θεικό, το μοναδικό που είχε σε όλες του τις κινήσεις. Ηταν ο διαλεχτός του θεού.
Ισως ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών σε όλα τα σπορ.
Στα χρόνια των επιτυχιών του επέβαλε σε όλο τον πλανήτη το μπάσκετ ως το πιο θεαματικό σπορ, διαλύοντας για πάντα την εσωστρέφεια, σε σημείο που το ΝΒΑ να ταυτίζεται μαζί του.
Για αυτούς και για πολλούς, ακόμα, λόγους, ο Μάικλ Τζόρνταν φιγουράρει στο TOP-10 των κορυφαίων NBAer όλων των εποχών, όπως το παρουσίασε πρόσφατα το κορυφαίο αμερικανικό περιοδικό SLAM που, παρεμπιπτόντως, συμπεριέλαβε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο No.85.
To ΤΟP-10 του SLAM
Νο.10: Λάρι Μπερντ
Νο.9: Τιμ Ντάνκαν
Νο.8: Ουίλτ Τσάμπερλεν
Νο.7: Μπιλ Ράσελ
Νο.6: Σακίλ Ο' Νιλ
Νο.5: Κόμπι Μπράιαντ
Νο.4: Καρίμ Αμντούλ-Τζαμπάρ
Νο.3: Μάτζικ Τζόνσον
Νο.2: ΛεΜπρόν Τζέιμς
Νο.1: Μάικλ Τζόρνταν
Αν βέβαια σκεφτεί κανείς ποιά ονόματα μένουν έξω από την πρώτη δεκάδα, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του πράγματος που λέγεται ΝΒΑ, και σίγουρα μπορεί να πει: μάλλον όχι μονο δεν φθίνει πρόεδρε (ένας είναι ο πρόεδρος), αλλά ανθίζει όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα τώρα που εκτός από τους πιό ταλαντούχους ευρωπαίους παίκτες, αρχίζει να παίρνει και τους πιό ταλαντούχους ευρωπαίους προπονητές (Κοκόσκοφ).
Γιατί ας μην ξεχνάμε και (μάλλον) το ´χουμε ξεχάσει: και ο προπονητής χρειάζεται ταλέντο (Βλέπε Σάρας).
Δεν είναι μόνο θέμα γνώσης και τεχνοκρατίας που μπορεί να τα αποκτήσει ο καθένας. Είναι το ταλέντο που όπως έχουμε ξαναπεί, μ´αυτό γεννιέσαι δεν γίνεσαι. Απλά αν τό ´χεις, μπορείς αν θες κι αν βοηθήσουν οι συγκυρίες να το εξελίξεις. Απλά αν δεν τό χεις δεν είσαι για το πάνω επίπεδο.
Αντί λοιπόν να θάβουμε τα ταλέντα και να αξιοποιούμε τους μέτριους για να κάνουμε τη δουλειά μας, ας χρησιμοποιήσουμε τους μέτριους για να αναδείξουμε τα ταλέντα μας, στο δρόμο που δείχνει το ΝΒΑ.
Μόνο αυτός ο δρόμος οδηγεί στην επιτυχία και το Ελληνικό μπάσκετ έχει αρχίσει και απομακρύνεται από την επιτυχία, με ανησυχητικούς ρυθμούς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου