Του συνεργάτη μας "threepointer".
Βλέποντας αγώνες της τελικής φάσης των εφήβων, διαπιστώνει κανείς, πέρα από αυτό που λέμε ότι ότι κάθε χρονιά έχει διαφορετική «φουρνιά» παικτών και ομολογουμένως είναι εμφανής η διαφορά με άλλες φουρνιές, όπως ´96,´97, ‘99, διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι είναι εμφανείς οι ελλείψεις των περισσότερων εφήβων σε βασικούς τομείς όπως: χειρισμός της μπάλας, ντράιβ με σωστό τελείωμα, τοποθέτηση ποδιών και σώματος είτε για σουτ είτε για ρημπάουντ, ασίστ, σκρίν, πόστ κ.α.
Η τεχνική του σουτ είναι λάθος στους περισσότερους και στους καλύτερους έφηβους θέλει πολύ βελτίωση και ως προς το release και ως προς τη συμμετοχή των ποδιών και του άλματος στο σουτ.
Επίσης οι λέξεις jumpstop και jumpshoot μάλλον είναι άγνωστες στο ρεπερτόριο των εφήβων και όχι μόνο.
Τέλος, μιας και μιλάμε για 17-18 χρονους, το pick and roll, βασικό συστατικό της επίθεσης μιας ομάδας, έλειπε από το παιχνίδι.
Λείπουν βέβαια και τα μεγάλα κορμιά (γιατί;) αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία.
Οι ελλείψεις αυτές καταδυκνείουν την ανάγκη να ανέβει το μάλλον μέτριο επίπεδο των παιδιών-παικτών ψηλότερα,για να ανέβει και το επίπεδο του κρητικού μπάσκετ ψηλότερα.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει οι προπονητές των συλλόγων και ιδιαίτερα αυτοί των μικρότερων ηλικιών, να επιμένουν πολύ στα βασικά του αθλήματος τα οποία οφείλουν όχι μόνο να ξέρουν καλά αλλά να μπορούν και να τα μεταδώσουν στα παιδιά.
Αν μάλιστα δουν κανένα παιδί με ταλέντο που τα βασικά αυτά τα ´χει ή τα πιάνει με τη μία, καλό θα είναι να έχουν ειδικό πρόγραμμα γι αυτόν ή να τον προβιβάσουν τάξη, μιας και είναι ήδη πιό μπροστά από την τάξη του και πιθανόν αυτός θα γίνει ο αυριανός μπασκετμπωλίστας.
Οι δε σύλλογοι πρέπει να διαλέγουν τους κατάλληλους προπονητές γι αυτές τις ηλικίες.
Ολα αυτά και άλλα που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πρέπει να γίνονται οργανωμένα σε κάθε σωματείο, με συνεργασίες προπονητών και παραγόντων πάνω σε ένα ενιαίο πλάνο.
Δεν είναι εύκολο βέβαια αλλά αυτό είναι το ζητούμενο για να ανέβει το γενικά πεσμένο επίπεδο του κρητικού μπάσκετ όσον αφορά τον πρωταθλητισμό.
Στο κομμάτι του μή πρωταθλητισμού, θα λέγαμε ότι μάλλον το άθλημα γνωρίζει άνθιση μιας και όλο και περισσότερος κόσμος ασχολείται και τα εργασιακά πρωταθλήματα κάθε χρόνο ανεβαίνουν ψηλότερα κλπ.
Στον πρωταθλητισμό υστερούμε γιατί όπως είπαμε για να βγάλει ένας σύλλογος ένα πρωταθλητή πρέπει ο ίδιος να έχει πλάνο πρωταθλητισμού από τις μικρές ηλικίες, καθαρό, ώστε να μην μπλέκει με το πλάνο για παιδιά που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν πρωταθλητισμό.
Και μιας και μιλάμε γι αυτό ας ξεκαθαρίσουμε κάτι.
Η ενασχόληση σε νεαρή ηλικία για οποιοδήποτε παιδί με το μπάσκετ, μόνο θετικά έχει για το παιδί. Είναι μια παιδαγωγική διαδικασία, με κοινωνικοποίηση, με σωματική υγεία και ευεξία, με σημαντική ωφέλεια στην κίνηση και στην ανάπτυξη του σώματος κλπ.
Ομως σε κάποια στιγμή γύρω στα 15-16 τα πράγματα αλλάζουν.
Αρχίζει και μπαίνει μέσα ο πρωταθλητισμός, ο οποίος δυστυχώς είναι κυρίως για τους χαρισματικούς, τους ταλαντούχους.
Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για όλους: παιδιά, γονείς, προπονητές και παράγοντες, γιατί έρχεται η ώρα της αλήθειας και των σωστών αποφάσεων.
Ενα νέο σημαντικό κεφάλαιο που θα αναλύσουμε σε κάποιο μελλοντικό σχόλιο.
Πάντως ας τελειώσουμε το σχόλιο με δύο θετικές διαπιστώσεις.
Ενα παιδί μπορεί να νιώθει καλά μέσα σε μιά ομάδα εφήβων που διεκδικεί το πρωτάθλημα ακόμα κι αν δεν ανήκει στους καλύτερους παίκτες της, αρκεί το κλίμα, οι ρόλοι και οι σχέσεις παιδιών και προπονητή είναι σωστές. Με συνεννόηση, σεβασμό και αλήθεια. Σ´αυτό μεγάλο ρόλο παίζει η επικοινωνία των γονιών με τον προπονητή, ο οποίος έχει την μπαγκέτα στα χέρια του.
Το πάθος των εφήβων για τη νίκη ξεχειλίζει στο παρκέ και από μόνο του είναι κάτι μοναδικό και αξιοθαύμαστο.
Πηγή φώτο: "Ειρήνη Αγά-facebook-atghleticradio"