ΕΚΑΣΚ | Μ.Δασκαλάκης :“Ανεκμετάλλευτο υλικό έχει η Κρήτη”

Σε μεγάλο ποσοστό επιτύχαμε την οικονομική εξυγίανση της ΕΚΑΣΚ και το έλλειμμα μειώθηκε κατά 80%” τονίζει στην συνέντευξή του στην “Π” ο Πρόεδρος της Ένωσης Μιχάλης Δασκαλάκης, λίγες μέρες πριν αφήσει την καρέκλα του δίνοντας τα σκήπτρα στον Μπάμπη Μαρκάκη που θα κατέβει στις εκλογές της Κυριακής.

Ο κ. Δασκαλάκης τονίζει επίσης ότι η νέα διοίκηση της ΕΚΑΣΚ θα πρέπει να πείσει τα σωματεία να ασχοληθούν περισσότερο με τις υποδομές που είναι και το μέλλον και σημειώνει με τον μισό αιώνα της εμπειρίας του στα γήπεδα ότι “η Κρήτη πάσχει από έλλειψη παραγόντων και προπονητών ενώ έχει ανεκμετάλλευτο υλικό από πλευράς παικτών”. Ολη η συνέντευξή του:

Ερ. : κ. Δασκαλάκη, σε λίγες μέρες αποχωρείτε από την προεδρία της ΕΚΑΣΚ την οποία αναλάβατε πριν 2 χρόνια. 

Γιατί και με τι συναισθήματα φεύγετε;

Απ.: Στις αρχαιρεσίες της ΕΚΑΣΚ στις 10-11-10, είχα δηλώσει, ότι με την λήξη της θητείας μας, μετά από 20 περίπου μήνες, θα αποχωρήσω. Προσφέρθηκα την περίοδο εκείνη να βοηθήσω σε μια δύσκολη οικονομική και όχι μόνο κατάσταση για την Ένωση, από όποια θέση μπορούσα, εκτός από το Δ.Σ. λόγω και των προβλημάτων υγείας που είχα και που έπρεπε να ξεχάσω. Με πίεσαν όμως πολλοί, όχι μόνο να κατέβω υποψήφιος για το Δ.Σ., αλλά να αναλάβω και την προεδρία, λόγω εμπειρίας και προϊστορίας. Τελικά αναγκάστηκα το αποδέκτηκα, με τον παραπάνω όμως όρο.

Επιπλέον, είχα την υποχρέωση να το κάνω αυτό, για να μην πει ποτέ κάποιος για την τότε περίοδο, ότι ο Δασκαλάκης υπήρξε τίμιος μεν, αλλά απών.

Δήλωσα λοιπόν υπεύθυνα “παρών”. Τώρα, που λήγει η θητεία μας, φεύγω, έχοντας καθαρή τη συνείδηση μου, ότι εκπληρώθηκε σε μεγάλο ποσοστό ο στόχος.

Ερ.: Πιστεύετε ότι κάνατε αυτό που θέλατε στην Ένωση;

Aπ.: Πάντα μπορείς να επιτύχεις κάτι περισσότερο. Στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και γενικά εποχές που βιώνουμε, προσπαθήσαμε πρώτα για την οικονομική εξυγίανση της Ένωσης, πράγμα που καταφέραμε σε μεγάλο ποσοστό. Προσπαθήσαμε σε δύσκολες συνθήκες για τον αθλητισμό, να κρατήσουμε το μπάσκετ ζωντανό και να επιμείνουμε στις μικρές κατηγορίες και υποδομές, που είναι και το μέλλον του. Οφείλω να επαινέσω την προσπάθεια, συμπαράσταση και βοήθεια όλων των σωματείων, ειδικά την τελευταία χρονιά, που ανέλαβαν εξ ολοκλήρου όλο το οικονομικό βάρος των πρωταθλημάτων.

Ερ.: Οικονομικά τώρα πώς είναι η ΕΚΑΣΚ;

Aπ.: Στην Γ.Σ. της 24/6 θα κάνουμε και τον οικονομικό απολογισμό μας. Γενικά με σωστή διαχείριση και τάξη, έχει μειωθεί περίπου κατά 80% το έλλειμμα που παραλάβαμε στις 10/11/10. Σίγουρα δεν θα αφήσουμε στη νέα διοίκηση άμεσες υποχρεώσεις. Αντίθετα, θα υπάρχει ένα σημαντικό υπόλοιπο ταμείου, για να διαχειριστεί με επιτυχία το Β’ εξάμηνο του 2012, καλύπτοντας έτσι πλήρως τα λειτουργικά της έξοδα.

Ερ.: Τι λέτε σε αυτούς που σας “κατηγορούσαν” για συγκεντρωτισμό και ότι στα δύο χρόνια κάνατε όλα τα “χατίρια” των σωματείων;

Aπ.: Καθένας μπορεί να έχει τους λόγους του να το λέει.

Επειδή πάντα στη ζωή μου νιώθω υπεύθυνος για ό,τι κάνω, προσπαθώ αυτό να γίνεται όσο καλύτερα απαιτούν οι συνθήκες. Επιπλέον ο ρόλος του προϊσταμένου του Δ.Σ. είναι να παρακινεί, συνδράμει, συμπληρώνει και ελέγχει τους συνεργάτες του, καθώς επίσης και να τους συμβουλεύεται για ό,τι κάνει. Νομίζω το Δ.Σ. λειτούργησε δημοκρατικά, ομόφωνα, αθόρυβα, δημιουργικά, παρ’όλα τα προβλήματα καθημερινότητας του καθενός, με σκοπό πάντα να βοηθήσει το μπάσκετ, και όλα τα σωματεία μέλη του.

Τώρα, όσον αφορά τα “χατίρια” που λέτε ότι έκανα, θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “εξυπηρέτηση”.

Αυτά δεν έγιναν για λόγους προσωπικής εκλογικής σκοπιμότητας, όπως ορισμένοι είπαν έστω και για αστείο, αλλά για εξυπηρέτηση ίση προς όλα τα σωματεία.

Ειδικά της περιφέρειας, στις δύσκολες οικονομικές δοκιμασίες που περνούν. Προσπαθήσαμε όλοι να τα συνδράμουμε, μέσα στα τόσα οικονομικά, γηπεδικά, προπονητικά και μετακινήσεων προβλήματα που έχουν, να μειώσουμε όσο γίνεται πιο πολύ τα έξοδα τους, για να μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν και να κρατούν το μπάσκετ ζωντανό, έστω και αν αυτή η “εξυπηρέτηση” στοίχισε κόπο και χρόνο σε ορισμένους μέσα και έξω από το Δ.Σ.

Ερ.: Η επόμενη διοίκηση τι πρέπει να κάνει για να πάει μπροστά η Ένωση αλλά και το Κρητικό μπάσκετ σε μέρες λιτότητας;

Απ.: Η λιτότητα έχει μπει πλέον για τα καλά στη ζωή μας. Σίγουρα λοιπόν το οικονομικό είναι το μεγαλύτερο θέμα. Όμως η νέα διοίκηση δεν θα’χει αμεσο οικονομικό πρόβλημα για το 2012 και με τη βοήθεια της ΕΟΚ θα μπορεί να συνεχίσει, με σωστή βέβαια διαχείριση, για να επιτύχει τους στόχους της.

Θεωρώ ότι πρέπει να πείσει περισσότερο τα σωματεία, να ασχοληθούν πιο σωστά με τις υποδομές τους. Επίσης να ρίξει πιο πολύ βάρος στη λειτουργία των μικρών πρωταθλημάτων, πάντα στο πλαίσιο του εφικτού.

Ερ.: Απο τι πάσχει το Κρητικό μπάσκετ και η ΕΚΑΣΚ;

Aπ.: Γενικά υπάρχουν αρκετά εμπόδια στην εξέλιξη του Κρητικού μπάσκετ, που επικεντρώνω κυρίως στην έλλειψη παραγόντων και προπονητών.

Λείπει πλέον το μεράκι, η ανιδιοτέλεια, η διάθεση χρόνου, η εργατικότητα, προσφορά και συνέπεια, ο ροματισμός, αν θέλετε, εκείνων των ανθρώπων που βοήθησαν παλαιότερα στην καταξίωσή του.

Επιπροσθέτως παρατηρείται, έλλειψη στις γνώσεις των κανονισμών και στις βασικές αρχές που διέπουν την αθλητική παιδεία του Έλληνα.

Βλέπετε άλλαξαν οι εποχές, η κοινωνία, τα κίνητρα, οι νέοι αθλητές αναγκαστικά επηρεάζονται και επικρατεί πλεόν το σωματειακό συμφέρον, η προβολή, η προσωπική διάκριση και κέρδος το οικονομικός όφελος και ο φόβος της ανασφάλειας.

Ερ.: Πώς βλέπετε το άθλημα από τη δική σας πλευρά στην Κρήτη και γενικότερα;

Απ.: Η Κρήτη είχε πάντα το πρόβλημα της θάλασσας και της απόστασης. Ομως έχει έμψυχο υλικό ανεκμετάλλευτο. Το έχω τονίσει χρόνια τώρα.

Θα πρέπει όμως πρώτα τα σωματεία με τους παράγοντες τους να ενδιαφερθούν (αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τους) να φέρουν στο άθλημα μικρά παιδιά, να τα αξιολογήσουν με τη βοήθεια έμπειρων προπονητών και αφού τα δουλέψουν με προγραμματισμό, συνέπεια, υπομονή, με στόχο αργότερα και ανάλογα με την πρόοδο τους, να πλαισιώσουν τις ανδρικές ομάδες τους. Βασική προϋπόθεση η σωστή οργάνωση και λειτουργία των υποδομών. Ας το ξεκινήσουν άμεσα δίνοντας προτεραιότητες με τις ανάλογες προϋποθέσεις. Οι δε προπονητές να μην ξεχνούν ότι σ’αυτές τις ηλικίες πρέπει να είναι δάσκαλοι και όχι Coach, σ’ό,τι αφορά και την διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, πέρα από την τεχνική εξέλιξη.

Θεωρώ επίσης ότι με τις σημερινές συνθήκες και τα δεδομένα, οι 3 ομάδες του Ηρακλείου στις εθνικές κατηγορίες είναι πολλές για μια πόλη σαν το Ηράκλειο. Άδικα οι παράγοντες προσπαθούν και “ξοδεύονται” με τα ανάλογα αποτελέσματα απογοήτευσης για τις λάθος επιλογές τους. Θα πρέπει να αναθεωρήσουν τους στόχους τους όσο πιο σύντομα γίνεται.

Ερ.: Η ΕΚΑΣΚ πώς είδε και τι έχει κάνει για να μην έχουμε στο μέλλον περιστατικά τύπου Σειραγάκη;

Aπ.: Το θέμα του αναφερόμενου, το θεωρώ ένα μεμονωμένο αποτρόπαιο περιστατικό, που πρέπει όμως να μας προβληματίσει πολύ, στις παράξενες εποχές που ζούμε. Απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή και επαγρύπνηση όλων μας και ειδικά των σωματείων, των παραγόντων και γονέων.

Ερ.: Σχολιάστε μου τις επιτυχίες των μικρών του Κρητικού μπάσκετ.

Απ.: Από πέρυσι άρχισαν να φαίνονται τα αποτελέσματα μιας προσπάθειας που ξεκίνησε σε ορισμένα σωματεία στις μικρές κατηγορίες στα αγόρια. Οι επιτυχίες στα πανελλήνια πρωταθλήματα πέρυσι του Εργοτέλη στους παίδες και φέτος στους εφήβους και του Ηρακλείου φέτος στους παίδες, δείχνουν ότι έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια σωστής λειτουργίας στις υποδομές. Γνωρίζω ότι και σε άλλα σωματεία της Κρήτης έχει αρχίσει μια ανάλογη προσπάθεια. Θα πρέπει όμως όλα τα σωματεία ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων να οργανωθούν σωστά στις υποδομές τους, να λειτουργήσουν προγραμματισμένα για να έχουν αποτέλεσμα όχι μόνο στα πανελλήνια πρωταθλήματα αλλά και στη στελέχωση των εθνικών μας ομάδων.

Στα κορίτσια υπήρχαν πάντα επιτυχίες στα πανελλήνια με αρκετές συμμετοχές στις ανάλογες εθνικές.

Πολλούς επαίνους στο Αρκάδι που φέτος πήρε τη 2η θέση στις κορασίδες. Δυστυχώς όμως μόνο σε 2 σωματεία από όλη την Κρήτη φαίνεται ότι γίνεται συστηματική δουλειά (Αρκάδι-ΟΑΧ).

Ίσως γιατί δεν διαθέτουν αρκετά τμήματα.

Μεμονωμένες φιλότιμες προσπάθειες στο Λασίθι, ενώ στο Ηράκλειο υπάρχει απογοήτευση. Γενικά το γυναικείο μπάσκετ φέτος, βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση.

Ερ. Ποιες οι ομοιότητες και οι διαφορές του Κρητικού μπάσκετ παλιά και σήμερα;

Aπ.: Τα έχουμε θίξει και παλαιότερα, κ. Παπουτσάκη. Γενικά υπάρχουν πολλές διαφορές με το παρελθόν, που καθημερινά αμβλύνονται. Σίγουρα τότε, όλα ήταν πιο καθαρά, πιο αγνά, πιο ανθρώπινα, άρα και το μπάσκετ το ίδιο παρ’όλη την εξέλιξή του. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι του δούλευαν αυθόρμητα, με μεράκι για ό,τι έκαναν, με προσφορά, χωρίς ιδιοτέλεια. Έτσι καταξιώθηκε.

Τώρα ο κόσμος, οι εποχές έχουν αλλάξει και φυσικά οι νοοτροπίες και οι πρακτικές.

Αναπολώ πάντα την εποχή πριν το 1987, γιατί μετά ο “επαγγελματισμός” μπήκε σε μια χώρα που δεν ήταν έτοιμη να τον δεχτεί!!! 

WHO IS WHO

Ο Μιχάλης Δασκαλάκης αγάπησε το μπάσκετ από μικρό παιδί και το υπηρετεί σχεδόν 50 χρόνια σε όλους τους τομείς του (αθλητής, διαιτητής, παράγοντας, προπονητής).

Έπαιξε μπάσκετ στη θέση του πλέι μέικερ στον Εργοτέλη και στη ΓΕΗ μέχρι το 1978. Υπήρξε επίσημος διαιτητής από το 1978 έως το 1981. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του «Ηράκλειο» Ο.Α.Α. και αργότερα το 1978 ίδρυσε το τμήμα μπάσκετ της ΓΕΗ με ταυτόχρονη διοικητική και προπονητική ιδιότητα.

Υπήρξε μέλος του ΤΕ/Μπάσκετ Κρήτης και αργότερα πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΕΚΑΣΚ όπου διετέλεσε Γ. Γραμματέας στο 1ο Δ.Σ. από το 1986-1988.

Το 1994-1995 διετέλεσε Πρόεδρος της Τοπικής Επιτροπής του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης (ΣΕΠΚ).

Με επίσημη προπονητική ιδιότητα έχει ασχοληθεί και κοουτσάρει ανδρικά (από Ανδρικό μέχρι Παμπαίδες Β’ και γυναικεία (από Γυναίκες μέχρι παγκορασίδες Β’ και ακαδημίες), σε επίπεδο δε Εθνικών Κατηγοριών στους άνδρες από Β’ Εθνική κατηγόρια μέχρι Τοπικό ΕΚΑΣΚ και στις γυναίκες από Α1 Εθνική Κατηγορία μέχρι Τοπικό ΕΚΑΣΚ. Διετέλεσε για πολλά χρόνια Περιφερειακός Προπονητής Κρήτης στο αναπτυξιακό στα κορίτσια και έχει συνεργαστεί με τον Παναγιώτη Βαφειάδη (2001) στην Εθνική Νεανίδων και Νέων Γυναικών στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (8 Συμμετοχές). Το 1978 δημιούργησε το τμήμα μπάσκετ της ΓΕΗ που κυριάρχησε στην Κρήτη την δεκαετία του 1980 με μεγάλες επιτυχίες πανελληνίως και 3η θέση στο Πανελλήνιο Εφήβων (1984) και υπήρξε υπεύθυνος προπονητής του γυναικείου για 20 χρόνια, με 11 συνεχείς περιόδους συμμετοχή σε όλες τις Εθνικές κατηγορίες.

Έχει ανεβάσει τις γυναίκες σε Εθνική κατηγορία 2 φορές τη ΓΕΗ (σε Α1 το 1988 και Α2 το 1997), καθώς και μια φορά τον Ηρόδοτο (2004) και «Ηράκλειο» Ο.Α.Α. (2009) στην Α2.

Έχει διατελέσει προπονητής στον Εργοτέλη (παίδες 1971-72), στη ΓΕΗ (παίδες-έφηβοι 1976-78, γυναίκες 1980-1997 και 1999-2001), στον ΟΑΧ (γυναίκες δύο φορές 1997-1999 και 2007), στον Ηρόδοτο (άνδρες-γυναίκες 2003-2004), στο Ηράκλειο (άνδρες 1973-1974 και γυναίκες 2008-2009), στο Δειλινό (άνδρες 2008), στην Ιεράπετρα (άνδρες 2001-2002) και στο Σητειακό (άνδρες 2 φορές 2002-2003 και 2004-2007). 

Πάνω από 2000 αγώνες, χωρίς καμία τεχνική ποινή...

Παίκτης, διαιτητής, παράγοντας, προπονητής. Όλες τις θέσεις του μπάσκετ έχει υπηρετήσει ο Μιχάλης Δασκαλάκης στα 50 και πλέον χρόνια που ασχολείται με το αγαπημένο του άθλημα. “Δεν το πρόδωσα ποτέ και πάντα προσπαθούσα να του δώσω περισσότερα από αυτά που έπαιρνα”, μας λέει ένας από τους ελάχιστους, πλέον, παλιούς του αθλήματος στο νησί. Για χρόνια το “Ατλαντίς”, αποτελούσε τόπο συνάντησης μπασκετικών αλλά και εκδηλώσεων. Εκεί ήταν το ορμητήριο του κ. Δασκαλάκη πριν το αφήσει (αναγκαστικά) και... μαζί την ΓΕΗ για να κάνει το... αγροτικό του στο νησί με την προπονητική. Μπορεί οι περισσότεροι εξ ημών να τον νιώθουμε παράγοντα αλλά ο μουσάτος, μειλίχιος, πράος Δασκαλάκης κατέχει ένα ρεκόρ προπονητικής για το οποίο, όπως λέει, νιώθει υπερήφανος.

Έχει κοουτσάρει πάνω από 2000 αγώνες εθνικών κατηγοριών, Κυπέλλου, διεθνών, μικτών, αναπτυξιακού, τοπικών πρωταθλημάτων κ.λπ. “Και να ξέρεις, δεν έχω δεχθεί ποτέ τεχνική ποινή ούτε ως παίκτης”, σημειώνει με υπερηφάνεια.

Φυσικά η ΓΕΗ αποτέλεσε “το πιο γλυκό κομμάτι της αθλητικής μου ζωής”, λέει, και τονίζει: “ΓΕΗ ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας και δουλειάς”.

Ερ.: Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τον αθλητισμό;

Aπ.: Στην Αθήνα, όπου γεννήθηκα, πιτσιρικάς 10 χρονών, άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όπως όλοι τότε, στο σχολείο, στο δρόμο, στις αλάνες, να κάνω στίβο, που μ’ αρέσει πολύ, στο στάδιο του Εθνικού Αθηνών και να παίζω μπάσκετ στα γήπεδα του “Φωκιανού” που ήταν τα πιο κοντινά στο σπίτι μου. Βέβαια τις Κυριακές, πήγαινα να βλέπω την ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια, όπου σ’ αυτό το γήπεδο (χωμάτινο τότε) έχω παίξει ποδόσφαιρο, κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Παράλληλα με το ποδόσφαιρο λοιπόν, έπαιζα μπάσκετ, βόλεϊ πινγκ-πονγκ και έκανα στίβο (άλματα-δρόμους) με καλές επιδόσεις.

Ερ.: Το μπάσκετ πώς σας τράβηξε τελικά;

Απ.: Το μπάσκετ, όπως ανέφερα, μπήκε στη ζωή μου πριν 55 περίπου χρόνια, όταν πήγα στην 6η Δημοτικού, στη Σχολή Μωραΐτη, από παιδί με τράβηξε αμέσως. Έδεσα μαζί του, κόλλησα και από τότε το υπηρέτησα με συνέπεια πάντα σε όλους τους τομείς μέχρι σήμερα. Είναι η αδυναμία μου, γιατί από την πρώτη στιγμή με γοήτευσε, ένιωσα ένα σκίρτημα, μια έλξη, μια ξαφνική αλλά και συνάμα παράξενα γνώριμη σχέση αγάπης από το παρελθόν. Το μπάσκετ πάντα μου θυμίζει τη γυναίκα μου, που πριν μπει ακόμα στη ζωή μου, είχε πολύ ζήσει στα όνειρά μου.

Ερ.: 44 χρόνια στο μπάσκετ και 2 στην προεδρία της ΕΚΑΣΚ. Τι θα θυμάστε περισσότερο και τι θα θέλατε να ξεχάσετε από όλη την διαδρομή σας;

Aπ.: Μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή τόσων ετών, διδάκτηκα πάρα πολλά. Δεν εννοώ μόνο από τις σχολές προπονητών και τα σεμινάρια τεχνικής κατάρτισης, αλλά και μέσα από την πολύχρονη καθημερινή επαφή και ενασχόλησή μου με το μπάσκετ, με όποια μορφή ή παρουσία. Σε όποιο τομέα ή φορέα, σε κάθε τόπο, χώρο και χρόνο ενέργειας, ευτυχώς χωρίς χρονόμετρα γιατί κι εγώ ο ίδιος θα τρελαινόμουν από αυτά τα απίστευτα αποτελέσματα συμμετοχής. Από αυτά λοιπόν τα πραγματικά χρόνια μάθησης (ακόμα και τώρα προσθέτεις εμπειρίες), υπάρχουν πολλές αναμνήσεις και θύμησες. Καλές και κακές, ευχάριστες και δυσάρεστες, γλυκές χαρές και πίκρες απογοητεύσεις. Κρατώ πάντα τις πρώτες που σίγουρα είναι λιγότερες, για να θυμάμαι και ξεχνώ τις δεύτερες, γιατί έτσι έχω μάθει να κάνω. Έχω μάθει από αυτό το μεγάλο σχολείο μιας ολόκληρης ζωής, να αναλαμβάνω κάθε ευθύνη, άσχετα αν δεν μου αναλογεί όλη ή καθόλου. Έχω μάθει να ξέρω να χάνω, αλλά να ξέρω και να κερδίζω και φυσικά πάντα να σέβομαι νικητή και ηττημένο. Έμαθα ότι για να γίνεις καλός παίκτης πρέπει πρώτα να είσαι καλός συμπαίκτης, και πάντα όλοι με θεωρούσαν καλό συμπαίκτη, από τότε που έπαιζα μπάσκετ στον Εργοτέλη και στη ΓΕΗ, μέχρι τώρα στην ΕΚΑΣΚ των τόσων προβλημάτων. Η φιλοσοφία μου ως προπονητή πάντα ήταν: όταν χάνει η ομάδα φταίει ο προπονητής, όταν κερδίζει η ομάδα οφείλεται στους παίκτες και προσπαθούσα πάντε να οφείλεται στους παίκτες. Από το μπάσκετ έχω χάσει πολλά. Δεν μιλάω για χρήματα μόνο. Αυτό είναι το λιγότερο, υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά αγαθά που δεν θέλω να αναφέρω. Χαλάλι όμως... Το κέρδος μου από το μπάσκετ είναι ότι έκανα πραγματικούς φίλους, όπως νιώθω εγώ τη φιλία, γιατί όσο πιο λίγους φίλους έχεις, τόσο λιγότερο προδωμένος θα νιώθεις. Έκανα λοιπόν λίγους στο Ηράκλειο, κάμποσους στην υπόλοιπη Κρήτη, λίγο πιο πολλούς στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Ακόμη μεγάλη χαρά μου δίνει όταν με σταματάνε στο δρόμο παλιοί αθλητές/τριες (ορισμένους δεν αναγνωρίζω γιατί έχουν αλλάξει) και μου λένε ένα γεια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοοίηση για μένα. Πιστεύω ότι τόσα χρόνια δεν έχω αδικήσει κανένα, εν γνώσει μου τουλάχιστον, εκτός βέβαια από ένα σίγουρα, που είναι η γυναίκα μου.

Ερ.: Ποιο ήταν το γεγονός που όλα αυτά τα χρόνια σάς έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;

Aπ.: Φυσικά, το βράδυ της 4ης Απριλίου 1968 στο Παναθηναϊκό Στάδιο την κατάκτηση του 1ου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου που πήρε η ΑΕΚ της Ελλάδας, με τους 80.000 φιλάθλους μέσα και 10.000 απέξω που φώναζαν χωρίς να βλέπουν τον αγώνα, επειδή παρακολουθούσα όλους τους αγώνες της ΑΕΚ, εκείνο το βράδυ εκστασιάστηκα, βλέποντας όλους τους Έλληνες ενωμένους, να χειροκροτούν μια καθαρά ελληνική ομάδα, με Έλληνα προπονητή και παίκτες (μόνο τον Γιώργο “Αμερικανο” είχε, τον “Παγκόσμιο”) να κερδίζει. Θυμάμαι τον αδελφό μου και την παρέα μας, δίπλα, φιλάθλους του Ολυμπιακού να πανηγυρίζουν μαζί μας αγκαλιασμένοι όλοι μαζί να σηκώνουμε τις κιτρινόμαυρες σημαίες”. Πού να το δεις αυτό σήμερα...

Ερ.: Παίκτης, διαιτητής, προπονητής, παράγοντας, πρόεδρος ένωσης. Αν ξεκινούσατε τώρα ποια θέση θα θέλατε να είχατε;

Aπ.: Η θέση του παίκτη σίγουρα είναι πιο εύκολη. Λιγότερο εύκολη του διαιτητή, ακολουθεί του προπονητή και τέλος του παράγοντα (του σωστού παράγοντα) που είναι και η πιο δύσκολη. Αυτά λέει η εμπειρία μου τόσα χρόνια. Είναι θέμα χαρακτήρα του καθενός, βούλησης, διάθεσης και γνώσεων. Αν επιθυμεί τα εύκολα ή τα δύσκολα. Αν αγαπά το μπάσκετ πραγματικά ή αν περιστασιακά ασχολείται και ανάλογα με τα “κέρδη”. Εγώ πάντως διάλεξα αυτό που από μικρός έμαθα να κάνω. Στη σημερινή εποχή όλες οι θέσεις είναι πιο δύσκολες αναλογικά πάντα, αλλά αντιμετωπίζονται από ορισμένους ευκολότερα, σε σχέση με τα κίνητρα, κι αυτό χωρίς σχόλια. Εδώ φυσικά, μου ‘ρχεται στο νου η ατάκα ενός μεγάλου μπασκετάνθρωπου της Ελλάδας, του Φαίδωνα Ματθαίου: “Η δουλειά του προπονητή δεν είναι δύσκολη όταν δεν ξέρεις να την κάνεις”.

Ερ.: Γιατί οι περισσότεροι σάς έχουν στο μυαλό τους ως παράγοντα-”πρόεδρο” της ΓΕΗ και όχι ως προπονητή αν και αυτή η θέση ήταν για περισσότερα χρόνια;

Απ.: Τότε δεν υπήρχαν απαγορευτικές διατάξεις, συνδικαλιστικοί περιορισμοί και ασυμβίβαστα. Ούτε διλήμματα όπως αν το ηθικό είναι και νόμιμο. Τα κάναμε όλα εφόσον μπορούσαμε με την παιδεία που είχαμε. Από τον “πρόεδρο” ή χρηματοδότη μέχρι τον φροντιστή και καθαριστή. Είχα όμως πάντα το “γνώθι σ’ αυτόν”. Παίκτης της ΓΕΗ από το 1976-78, προπονητής σε όλα τα μικρά τμήματα και από το 78/79 στα δύσκολα, στην διοίκηση της ΓΕΗ που την επαναδραστηριοποιήσαμε σε σωστή θέση, με λίγους φίλους, που στη συνέχεια γίναμε πολλοί έχοντας την υπευθυνότητα του μπάσκετ.

Τα αποτελέσματα μιας μικρής επαρχιακής ομάδας που ξεκίνησε από το μηδέν και για 15 χρόνια πρωταγωνιστούσε στην Κρήτη είναι γνωστά. Η ΓΕΗ εκπροσώπησε επάξια το κρητικό μπάσκετ πανελληνίως, για πολλά χρόνια και στους άνδρες και στις γυναίκες παράλληλα, σε εθνικές κατηγορίες και διάφορα μικρά πανελλήνια πρωταθλήματα, με αποκορύφωμα την μεγάλη επιτυχία των εφήβων το 1984 στην Άρτα, με την 3η πανελλήνια θέση, που δυστυχώς μέχρι σήμερα, 28 χρόνια μετά, παραμένει ρεκόρ ακατάρριπτο.

Προσέξτε με, ΓΕΗ ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει, όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας και δουλειάς με τις συνθήκες που υπήρχαν τότε, αλλά και την ομόνοια, σύμπνοια και οικογενειακό κλίμα που υπήρχε πάντα, μεταξύ διοίκησης-προπονητών και αθλητών.

Όμως οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους ο τρόπος σκέψης των ανθρωπων!! Γι’ αυτό...

Ερ.: Αν σας έλεγαν ελάτε για πρόεδρος στη ΓΕΗ ποια λάθη του παρελθόντος δεν θα επαναλαμβάνατε; Αλήθεια γιατί δεν επαναλειτουργεί το “παιδί” σας, η ΓΕΗ;

Aπ.: Φυσικά και κάναμε αρκετά λάθη, από τα οποία μάθαμε αλλά το σωματείο στο μπάσκετ, και αυτό έχει σημασία, πρωταγωνιστούσε για πολλά χρόνια, με παιδιά από την Κρήτη. Αυτό ίσως ενόχλησε κάποιους... που μας αντιμετώπισαν με φθόνο αλλά δεν πειράζει, έτσι είναι ο κόσμος. Αντώνη επειδή έζησες από κοντά ορισμένες καταστάσεις, στα έχω εξομολογηθεί. Η ΓΕΗ αποτελεί το πιο γλυκό κομμάτι της αθλητικής μου ζωής. Την αγάπησα σαν “παιδί” μου και της έδωσα τον εαυτό μου. Αλλά... ό,τι πιότερο αγαπάμε μας πληγώνει πιο βαθιά.

Ακόμη και τώρα, σήμερα, με πιέζουν φίλοι, παλιοί αθλητές-τριες να την ξαναφτιάξουμε. Ίσως αν ήμουν 20 χρόνια νεότερος να το έκανα. Τώρα θυμάμαι μόνο τα καλά που περάσαμε, τις τόσες χαρές του μπάσκετ που ζήσαμε μαζί της και προπαντός όλα αυτά τα υπέροχα παιδιά, αγόρια-κορίτσια, που πέρασαν και θα είναι πάντα στην καρδιά μου. 

patris.gr

Share on Google Plus

About parampasketikos

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.